در حالیکه با دستانش ماهرانه از مُشتی گل کوزه‌‌ای می‌سازد، دنیای فانی را در شعر خیام می‌بیند؛ «در کارگه کوزه‌گری رفتم دوش/دیدم دو هزار کوزه گویا و خموش/ ناگاه یکی کوزه برآورد خروش/کو کوزه‌گر و کوزه‌خر و کوزه فروش»؛